ในวันที่
๓ พฤศจิกายน ๑๙๕๖
สถานีโทรทัศน์ไบเอิร์นได้ฉายโฆษณาทางโทรทัศน์ชิ้นแรกของประเทศเยอรมันในชื่อว่า “Mahlzeit”
(มื้ออาหาร) โดยโฆษณาผงซักฟอก Persil ทำให้เปิดบทใหม่ในประวัติศาสตร์โทรทัศน์เยอรมันได้เริ่มต้นขึ้น
จนถึงเดือนเมษายน ๑๙๕๙ สถานีโทรทัศน์อื่น ๆ ทั้งหมดได้ทำตาม
แม้ว่าโฆษณาทางโทรทัศน์ในช่วงเริ่มต้นจะได้รับการถกเถียงมาก ตามข้อมูลของสมาคมเศรษฐกิจโฆษณาเยอรมัน (ZAW)
ทุกวันนี้โฆษณาทางโทรทัศน์เป็นสื่อที่มีการโฆษณาสูงสุดในประเทศเยอรมันด้วยรายได้จากการโฆษณาสุทธิ
๔๔,๐๐๐ล้านยูโร พร้อมสัดส่วนตลาด ๒๙%
ในปี
๒๐๑๕ เมื่อเปรียบเทียบกับปี ๑๙๕๖
ที่โทรทัศน์เป็นสื่อที่มีการโฆษณาน้อยที่สุดด้วยรายได้โฆษณา ๐.๒
ล้านมาร์คและสัดส่วนตลาด ๐.๐๒% อย่างไรก็ดี
จำนวนครัวเรือนที่มีเครื่องรับโทรทัศน์เพิ่มขึ้นจากราว ๒.๕ ล้านในปี ๑๙๕๙
เป็นมากกว่า ๓๗ ล้านในปี ๒๐๑๕ Manfred
Schwaiger จากสถาบันเพื่อการดำเนินธุรกิจที่มุ่งตลาดของมหาวิทยาลัยลุดวิก-แมกซิมิเลียน
มืนเช่น กล่าวว่าสมัยก่อนก็เช่นเดียวกับทุกวันนี้ที่โฆษณาควรสร้างความสนใจหรือทำให้ทัศนคติต่อผลิตภัณฑ์หรือเครื่องหมายการค้าดีขึ้น โดยดูแลให้ผลิตภัณฑ์ได้รับการซื้อ แต่โฆษณาจากสมัยก่อนทุกวันนี้ส่งผลขบขันหรืออับอายขายหน้าต่อคนดู เหตุผล คือ
ครั้งกระนั้นคุณสมบัติของผลิตภัณฑ์ได้รับการจัดวางเป็นจุดศูนย์กลาง ซึ่งทุกวันนี้ไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว
โฆษณาทุกวันนี้แสดงการใช้ส่วนบุคคลและการจัดทำก็ใช้อารมณ์ความรู้สึกมากกว่าสมัยก่อนมาก
ตามข้อมูลของ ZAW ในปี
๒๐๑๕ มีโฆษณาทางโทรทัศน์มากกว่า ๓.๘ ล้านชิ้น
ซึ่งมากกว่าในปี ๒๐๐๑ เกือบ ๑.๕ ล้านชิ้น
Guido Zurstiege นักวิชาการด้านสื่อจากมหาวิทยาลัย
Tübingen กล่าวว่าในปี ๑๙๕๖
ครอบครัวถูกจัดให้นั่งประจันหน้ากับเครื่องรับโทรทัศน์ ทุกวันนี้ต่างไป แม้ว่าเราจะยังดูโทรทัศน์ แต่เราดูโทรทัศน์ต่างไป เราดูอย่างอื่นด้วย โฆษณาที่ทำให้เราดูจึงต้องเร็วขึ้น
ดังขึ้นและจัดจ้าขึ้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น